Heerlijk op een stoeltje voor je caravan. Je man en kinderen zijn al op weg naar het zwembad en jij geniet nog even van de rust. Je telefoon gaat en snelle gedachten schieten door je hoofd terwijl je op neemt. Wie zou er nu bellen, vreemd, toch geen naar bericht?
En dan is er nieuws uit Nederland, je vader is overleden. Niet onverwacht. En toch is het altijd onverwacht. Je wist dat hij al lang ziek was, maar dat was hij al jaren….
Je bent met je gezin in goed overleg toch op vakantie gegaan. Overleg met je ouders waarin vader aangaf dat je rustig mocht gaan. Hij zou wel op je wachten. En juist dat wachten, dat hebben wij niet in de hand.
Wat een schrik, wat een ontsteltenis roept dit ene telefoontje op. Je moeder overstuur en zo onbereikbaar qua afstand. Je wil naar huis. Terug en snel ook.
En zo kreeg ik een telefoontje van de dochter uit Frankrijk. Ze was al op de terugweg met man en kinderen. Of ik kon wachten met het gesprek over de invulling van de uitvaartdienst. Ze wilde er zo graag bij zijn.
De laatste verzorging was al gedaan. De overledene was thuis, met alle liefde omringd, opgebaard.
Wij wachten op alle familieleden die mee mogen denken over de invulling van de uitvaartdag. Het is zo belangrijk om samen de dag van de uitvaart voor te bereiden. En ook de moeder wilde graag steun van al haar kinderen. Wachten is dan wijsheid.
Wel moesten we de dag van de uitvaart vastleggen. Het tijdstip van de kerkdienst en de begrafenis ook. We hebben tenslotte deze informatie nodig op om op de rouwkaart te zetten.
De rouwkaart samenstellen gebeurt ook met de familie. De dochter kon, telefonisch en per mail, meedenken over een mooie foto of Bijbeltekst op de rouwkaart. Zo hebben we, op de terugreis, de dochter betrokken bij het maken van de rouwkaart.
En na twee dagen reed de dochter met haar gezin de straat in van haar ouders. De caravan hing, uitgeput leek het wel, achter de auto. Toch op tijd voor het gesprek met de pastoraal werker om de dienst voor te bereiden. Op tijd om haar moeder te steunen. Op tijd om samen te rouwen. Op tijd om afscheid te nemen van haar vader.
Deze vakantie zal altijd herinnerd worden als de vakantie waarin vader stierf.
En toch, hij had niet gewild dat ze thuis was gebleven. Dat lukt ook vaak niet. Je leven gaat verder. Moet verder, dus ook het plannen van een vakantie. Altijd een lastige en moeilijke beslissing als er iemand in de familie ernstig ziek is.
Als uitvaartbegeleider ben je er voor de familie, dus was ik er ook, een beetje op afstand, voor deze dochter. Vanzelfsprekend!